มุมมองความรักในมุมหลายๆคน
มุมมองความรักที่หลายๆๆคนในบ้านอยากมี ความคิดถึงเป็นส่วนหนึ่งของความรัก
และแน่นอนความรักยังมีส่วนประกอบ อีกมากมาย แต่ความคิดถึงจะมาก่อนเสมอ
หลายคนบอกว่าเพราะรักจึงหวง
หลายคนบอกว่าเพราะรักจึงห่วง
หลายคนเอาความห่วงมารวมไว้กับความหวง
ซึ่งผมไม่เห็นด้วย
ความรักคือความห่วงใยในทุกย่างก้าวคืออาทรและใส่ใจ รักคือความห่วงใยไม่ว่าจะทำอะไรก้อจะคำนึงถึง
แต่รักไม่น่าจะใช่หึงหวง
รัก คือคิดถึง และใจถึงกันก้อพอหากรักกัน ทำดีต่อกันยิ้มให้กัน และมีความสุขเมื่อคนที่เรารักมีความสุข ไม่ว่าเขาจะมีความสุขในรูปแบบไหน
แท้จิงแล้ว ผมคิดว่า
ความ รักเปงเรื่องราวและความรู้สึกดีดีระหว่างคน2คน และความรักที่แท้จริงก้อเป็นรักที่ให้ความสุขกับทั้ง2ฝ่าย หากรักที่เกิดขึ้นเป็นความพอใจของใครคนหนึ่งเพียงฝ่ายเดียว เชื่อเถอะ ว่ารักนั้นไม่มีทางที่จะมีความสุชได้เลย
หากใครคนใดคนหนึ่งต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามอีกฝ่ายเสมอเพียงฝ่ายเดียว ยอมทำทุกอย่างให้รักนั้นคงอยู่ รักแบบนั้นจะมีประโยชน์อะไร
อย่าให้คนนึงมีความสุข ในขณะที่อีกฝ่ายยอมพยายาม
อย่าให้คนนึงนั่งเสียใจ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่รู้ดัว
อย่าให้คนนึงรู้สึกดี ในขณะที่อีกคนเฉยๆ
ความรักไม่ใช่การสงสาร หรือการทนฝืนไว้
เธอ คือ เธอ ฉันคือฉัน คน2คนรักกัน ต่างคนต่างยังมีหัวใจของตัวเอง รักนั้นจึงจะสมบูรณ์ได้ด้วยตัวมันเอง
การ ได้รู้สึกดีกับใครซักคนทำให้โลกใบเดิมๆเปลี่ยนไป แม้ว่าจะมีน้ำตาบ้างในบางครั้ง และหลายครั้งคุณจะพบว่าการมีความรักนั้น คุณไม่อาจมองได้ผ่านสายตา หากแต่ต้องเปิดหัวใจมองจึงจะเห็นความงดงามแห่งความรู้สึกนั้นได้
การที่ได้รัก คือ การเสี่ง เสี่ยงว่า จะได้รับความรักเป็นการตอบแทนหรือไม่
การตั้งความหวัง คือความเสี่ยงกับความเจ๊บปวด
การพยายาม คือ ความเสี่ยงกับความล้มเหลว
แต่เราก้อยังต้องเสี่ยง เพราะสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตก้อคือ " การไม่เสี่ยงอะไรเลย "
เวลา รักใครซักคนอย่าไปเสียใจในสิ่งที่เราได้กระทำ แต่จงเสียใจกะสิ่งที่เราไม่ได้กระทำ ความรักก้อเหมือนสายน้ำ เรามักมองมันเป็นของตาย ต่อเมื่อมันหมดไปแล้วนั้นล่ะ มันถึงจะกลายเป็นสิ่งจำเป็น
ในชิวิตเราทุกคนเคยผ่านพบมิตรภาพที่ดี แต่ว่ามีซักกี่คนที่รักษามันเอาไว้ได้คงมั่นไม่หวั่นไหว วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดเราออกไป หันหลังกลับมามองอีกที อาจจะเศร้าใจหากพบว่าคนที่เรารักและไว้ใจนั้นไม่ได้เดินตามเรามาอีกแล้ว
เพราะเหตุนี้ ผมเลยคิดว่า
ไม่อยากเป็นคนที่เดินนำหน้า เพราะเกรงว่าฉันจะลืมเธอ
ไม่อยากเดินตามหลัง เพราะกลัวเดินตามเธอไม่ทัน กลัวเธอทำฉันหล่นหาย
อยากให้เรา2คนเดินเคียงข้างกันไป อย่างอุ่นใจ มั่นใจ ว่าตลอดการเดินทางของชีวิตอันยาวไกลเรายังมีกันและกันตลอดทาง
ปล. อ่านแล้วผมว่ามุมมองความรักของหลาย ๆ คน อาจ เปลี่ยนไป ในทางที่ดีขึ้น
และแน่นอนความรักยังมีส่วนประกอบ อีกมากมาย แต่ความคิดถึงจะมาก่อนเสมอ
หลายคนบอกว่าเพราะรักจึงหวง
หลายคนบอกว่าเพราะรักจึงห่วง
หลายคนเอาความห่วงมารวมไว้กับความหวง
ซึ่งผมไม่เห็นด้วย
ความรักคือความห่วงใยในทุกย่างก้าวคืออาทรและใส่ใจ รักคือความห่วงใยไม่ว่าจะทำอะไรก้อจะคำนึงถึง
แต่รักไม่น่าจะใช่หึงหวง
รัก คือคิดถึง และใจถึงกันก้อพอหากรักกัน ทำดีต่อกันยิ้มให้กัน และมีความสุขเมื่อคนที่เรารักมีความสุข ไม่ว่าเขาจะมีความสุขในรูปแบบไหน
แท้จิงแล้ว ผมคิดว่า
ความ รักเปงเรื่องราวและความรู้สึกดีดีระหว่างคน2คน และความรักที่แท้จริงก้อเป็นรักที่ให้ความสุขกับทั้ง2ฝ่าย หากรักที่เกิดขึ้นเป็นความพอใจของใครคนหนึ่งเพียงฝ่ายเดียว เชื่อเถอะ ว่ารักนั้นไม่มีทางที่จะมีความสุชได้เลย
หากใครคนใดคนหนึ่งต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามอีกฝ่ายเสมอเพียงฝ่ายเดียว ยอมทำทุกอย่างให้รักนั้นคงอยู่ รักแบบนั้นจะมีประโยชน์อะไร
อย่าให้คนนึงมีความสุข ในขณะที่อีกฝ่ายยอมพยายาม
อย่าให้คนนึงนั่งเสียใจ ในขณะที่อีกฝ่ายไม่รู้ดัว
อย่าให้คนนึงรู้สึกดี ในขณะที่อีกคนเฉยๆ
ความรักไม่ใช่การสงสาร หรือการทนฝืนไว้
เธอ คือ เธอ ฉันคือฉัน คน2คนรักกัน ต่างคนต่างยังมีหัวใจของตัวเอง รักนั้นจึงจะสมบูรณ์ได้ด้วยตัวมันเอง
การ ได้รู้สึกดีกับใครซักคนทำให้โลกใบเดิมๆเปลี่ยนไป แม้ว่าจะมีน้ำตาบ้างในบางครั้ง และหลายครั้งคุณจะพบว่าการมีความรักนั้น คุณไม่อาจมองได้ผ่านสายตา หากแต่ต้องเปิดหัวใจมองจึงจะเห็นความงดงามแห่งความรู้สึกนั้นได้
การที่ได้รัก คือ การเสี่ง เสี่ยงว่า จะได้รับความรักเป็นการตอบแทนหรือไม่
การตั้งความหวัง คือความเสี่ยงกับความเจ๊บปวด
การพยายาม คือ ความเสี่ยงกับความล้มเหลว
แต่เราก้อยังต้องเสี่ยง เพราะสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตก้อคือ " การไม่เสี่ยงอะไรเลย "
เวลา รักใครซักคนอย่าไปเสียใจในสิ่งที่เราได้กระทำ แต่จงเสียใจกะสิ่งที่เราไม่ได้กระทำ ความรักก้อเหมือนสายน้ำ เรามักมองมันเป็นของตาย ต่อเมื่อมันหมดไปแล้วนั้นล่ะ มันถึงจะกลายเป็นสิ่งจำเป็น
ในชิวิตเราทุกคนเคยผ่านพบมิตรภาพที่ดี แต่ว่ามีซักกี่คนที่รักษามันเอาไว้ได้คงมั่นไม่หวั่นไหว วันคืนแห่งชีวิตกลืนกินและฉุดเราออกไป หันหลังกลับมามองอีกที อาจจะเศร้าใจหากพบว่าคนที่เรารักและไว้ใจนั้นไม่ได้เดินตามเรามาอีกแล้ว
เพราะเหตุนี้ ผมเลยคิดว่า
ไม่อยากเป็นคนที่เดินนำหน้า เพราะเกรงว่าฉันจะลืมเธอ
ไม่อยากเดินตามหลัง เพราะกลัวเดินตามเธอไม่ทัน กลัวเธอทำฉันหล่นหาย
อยากให้เรา2คนเดินเคียงข้างกันไป อย่างอุ่นใจ มั่นใจ ว่าตลอดการเดินทางของชีวิตอันยาวไกลเรายังมีกันและกันตลอดทาง
ปล. อ่านแล้วผมว่ามุมมองความรักของหลาย ๆ คน อาจ เปลี่ยนไป ในทางที่ดีขึ้น